எழுத்தாளர் மாநாட்டின் கவனத்திற்குள்ளாகுமா முஸ்லிம்களின் போதனாமொழி பிரச்சினை ??

நான் வாசித்ததை ஊடறு வாசகர்களும் வாசிக்க வேண்டும் என்ற அவாவில் இதை நான் ஊடறுவுக்கு அனுப்பியுள்ளேன். இது தினக்குரலில் வெளிவந்த கட்டுரை –நகிபா கலீல்– இது ஒரு முஸ்லிம் சமூகத்துக்கு பிரச்சினையாக இருக்கலாம். இதுவொரு தனிமனித விவகாரமாகக் கூட இருக்கலாம்  ஒரு மொழி என்று வரும்போது அம்மொழியை பேசும் ஒரு சமூகம் என வரும்போது அம்மொழிவழி நடத்தும் மாநாடுஅதுவும் சர்வதேச மாநாடு.

அதாவது நம்நாட்டின் துயர்படிந்த ஆடிக்கலவரம் 1983 இல் நடந்தது.  இந்தக்கலவரத்தை அடுத்து நம் சகோதர நெஞ்சங்கள் சிதறியும் குடிபெயர்ந்தும் அழிந்தும் போன நிலமையில் நாடெங்கும் பட்டிதொட்டி எங்கணும் தமிழைத் துணிந்து பேசியும் எழுதியும் பயின்றும் வந்ததன் மூலம் தமிழ்பணியைத் தோளில் சுமந்து வந்த முஸ்லிம்கள் இனிவரும் காலங்களில் முற்றாகத் தமிழை மறந்துவிடுவரோ என்ற இனம்புரியாத கிலேசம்…! எம்மிடம் உள்ளது.

ஆம்… மேற்சொன்ன கவலையும் உள்ளச்சமும் – கிலேசமும் ஏன் வருகிறது. தெரியுமா?ஆரம்ப காலம் முதலே தமிழைத் தாய் மொழியாகக் கொண்டு தமிழில் சிந்தித்தும் – பேசியும் பயின்றும் வந்த இலங்கை முஸ்லிம்களின் இன்றைய சந்ததியினரில் ஒரு பகுதியினர் தம் பிள்ளைகளுக்கு  சிங்கள மொழிமூலம் கற்பிப்பதற்கு சிங்களப் பாடசாலைகளை நாடிச் செல்லும் ஆர்வம் ஒவ்வொரு வருடமும் அதிகரித்துக் கொண்டே வருகிறது. இந்த அதிகரிப்பு எதில் போய் முடியும்?

தமிழை விட்டு சிங்களத்தைப் போதனா மொழியாக முஸ்லிம்களில் ஒரு சாரார் ஏற்று பயின்று பேசிப் பழகி வருவதால் இன்னும் 10 – 15 வருடங்களில் சகோதரத்துவத்தை வலியுறுத்தும் சமுதாயம்  தமிழ் முஸ்லிம் என்றும் சிங்கள முஸ்லிம் என்றும் இரண்டு படப்போகும் பிரிவுநிலை தூரத்தே தெரிகிறது. சிங்கள மொழி மூலம் பயிலும் முஸ்லிம் மாணார்க்களுக்கு  சமயப்பாடமாக இஸ்லாத்தைப் படிக்கும் வாய்ப்பு இல்லாமையால், கலாச்சார சீரழிவும் சமூகம் தன் தனித்துவ பண்பாட்டு  அடையாளத்தை தொலைத்துவிடும் சந்தர்ப்பமும் எதிர்நோக்கி வந்தகொண்டிருக்கும் சோகம் மனதைக் கௌவுகிறது.

முஸ்லிம்களில் ஒரு சாரார் சிங்களத்தை நாடி – விரும்பிப் போவதற்கு பிரதான காரணங்களாகக் கீழ்வரும் விடயங்களை துறைசார் அறிஞர்கள் முன்வைக்கின்றனர்.

– தமிழ் மொழிமூலம் போதிக்கும் முஸ்லிம் பாடசாலைகளில் பௌதிக ஆசிரியர் பற்றாக்குறை
– இதனால் கல்வித்தரம் வீழ்ச்சி
– அதனால் முஸ்லிம் பெற்றோரின் அசிரத்தை

மேற்கண்ட நான்கு காரணங்களும் நாட்டிலுள்ள எல்லா பாடசாலைகளிலும் காணப்படும் பொதுவான அம்சங்கள் தானே எனக் கூறுவோரும் நம்மில் உளர். பிரஸ்தாப பொதுக்காரணங்கள்  எல்லாப் பாடசாலைகளுக்கும் பொதுவானவை என்ற போதும்  சிங்களத்தைக் தாய்மொழியாகக் கொண்ட இந்துக்களுக்கும் இது பிரச்சினையே அல்ல. இவ்விருமொழியினரும் தரமில்லாப் பாடசாலை என விலகினாலும் இன்னொரு அதேமொழி மூலப் பாடசாலையிலேயே தம் பிள்ளைகளை சேர்ப்பர். ஆனால் முஸ்லிம்களைப் பொறுத்தவரை தமிழில் தரமில்லை என்றால் சிங்களமொழி மூலப்பாடசாலையை நாடிச்செல்லும் வாய்யப்பும் வசதியும் இருக்கிறதல்லவா?

ஒரு பாடசாலைதான் மாணவர்களின் ஆளுமையையும் – திறமையையும் வெளிக்கொணர்ந்து அதற்கு களம் தந்து வளர்த்துவிடும் ஆரம்ப மேடையாக அமைகிறது. பல்வேறு அறிஞர்களிடையே கவிஞர்களும் – எழுத்தாளர்களும் – இலக்கியவாதிகளும் இந்தப்பள்ளிக் கூட தளத்திலே துளிர் விடுகின்றனர். அப்படியிருக்க தமிழ் பேசும் பெரிய குடும்பத்தில் ஒரு சாரார் தமிழுக்கு புது வடிவங்களைத் தந்து கணிசமானளவு பங்களிப்பு செய்த ஒரு பரம்பரையிலிருந்து ஒரு கூட்டம் விலகிச் செல்வதை அதுவும் எம் கண்முன்னே திசை மாறிப் போவதை ஈராயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னமே கணியன் பூங்குன்றனாரின் யாதும் ஊரே யாவரும் கேளீர் என்ற உளகாளவிய பொது உறவின் பூரிப்பில் மகிழ்ச்சியுற்ற தமிழ் பாரம்பரியத்தின் சொந்தக்காரர்கள் கண்டும் காணாமலும் இருந்து விடாலாமா?

இது முஸ்லிம் சமூகத்தின் பிரச்சினை. இதில் நாம் தலையிடலாமா? என ஒதுங்குவதும் இது தனிமனிதனின் பிரச்சினை தம் பிள்ளைகள்  எந்த மொழியில் படிக்க வேண்டும் என்பதைத் தீர்மானிப்பது பெற்றோரின் கடன் இதில் நாம் மூக்கை நுழைக்க முடியாது எனக் கூறி வாளவிருப்பதும் தற்போதைய தலைத்தப்புதலுக்கு வேண்டுமானால் நியாயமாகப் படலாம். தூரநோக்கோடு ஒரு 20 வருடம் கடந்து சிந்தித்தால் தமிழ் பேசும் பெரிய குடும்பத்தின் ஒரு பக்கம் சற்றே சரிவு காணப்போவதை உணரமுடியும். இந்த சரிவுக்கு நாம் காரணமாகலாமா?

இது ஒரு முஸ்லிம் சமூகத்துக்கு பிரச்சினையாக இருக்கலாம். இதுவொரு தனிமனித விவகாரமாகக் கூட இருக்கலாம்  ஒரு மொழி என்று வரும்போது அம்மொழியை பேசும் ஒரு சமூகம் என வரும்போது அம்மொழிவழி நடத்தும் மாநாடு அதுவும் சர்வதேச மாநாடு நடத்தும்போது மாநாடு நடைபெறும் நாட்டிலேயே இப்படியான “திசைதிரும்பல்” நடக்கும்போது மாநாடு நடத்துனர்கள் மட்டுமல்ல தமிழபிமானம் கொண்ட தமிழ் நெஞ்சங்கள் அனைவரும் சும்மா இருப்பதை சரிகாண முடியவில்லை. அப்படியானால் இதற்கு என்ன செய்யலாம்.

இது குறித்து அரசியலுக்கு அப்பால் சமய எல்லைகளை கடந்து- தூர நோக்கில் பொதுப்பார்வையில் இப்பிரச்சினையை அணுகவேண்டும்  முஸ்லிம் பாடசாலைகள் போன்றே கிராமங்களில் பின்தங்கிய தமிழ் பாடசாலைகளும் ஏராளமுண்டு.  ஆசிரியர் பற்றாக்குறையை எதிர்நோக்கும் தமிழ்ப்பாடசாலைகளும் எவ்வளவோ உண்டு. இதனால் கல்வித்தரம் வீழ்ச்சியுற்ற தமிழ் பாடசாலைகளும் இருக்கவே செய்கின்றன.

எது எப்படியோ

தமிழில் படிப்போர் தமிழில் பேசுவோர் தமிழில் எழுத்துக்களை படைப்போர்  எவ்வகையிலும் குறையவோ திசை திரும்பவோ இடந்தரலாகாகது. அதைத்  தடுத்தும் பொறுப்பு தமிழ் பேசும் அனைவருக்கும உண்டு.  இதுகுறித்து மாநாட்டையொட்டி ஒரு கலந்துரையாடலை முஸ்லிம் கல்விமான்களுடன் நடத்தலாம். இது குறித்து சர்வதேச தமிழ்மாநாடு சிந்திக்க வேண்டும் சிந்திக்குமா??