தலைப்பிலி கவிதை

இந்தத் தனித்த
மழைக்கால இரவுகளில்
நீயற்றிருத்தலென்பது
வினாக்கள் இல்லாத
விடைகளைத் தேடுவது
போலாகும்

இருண்ட சாமம் ஒன்றில்
ஒளிர்ந்த விழிகளினூடு
நீர்த் திரவமொன்று
ஓசையின்றி வெளியேறுகின்றது
காது , கன்னங்கள் அளைந்து

திண்மம் புகையெனக் கிளம்ப
மீண்டும் கையிலெடுக்கின்றேன்
நீயற்ற இரவுகளை நகர்த்த

தேகம் மெதுமெதுவாய் மிருதுவாகிக் கொண்டிருக்கிறது
திண்மம் தீதெனத் தெரிந்தும்,
என் உயிர் குடிக்கும் வரை